شعر گاهی در ظرافت رشته ی ابریشم ست
گاه مثل لایه های کوه سخت و محکم ست
شعر آواز نخستینِ فرشته بوده است
در کتاب عشق اما یادگار آدم ست
شعر شاید داستانِ عشق را ماند که هست
اولش زیبا و اما آخر آن ماتم ست
گاه داسی می شود بر روی پیشانی ی ماه
گاه روی برگ گل ها
قطره
قطره شبنم
ست
لحظه ای در سادگی عریان تر از آیینه ست
لحظه ای مثل معما معنی آن مبهم ست
مثل پر ، وا کردن پروانه بر آغوش گل
با زلالی های هر احساس یار و محرم ست
در بلندای سرودن شعر را باید گریست
چون خیال شعر در هر لحظه تسبیح غم ست
#پروین_اسحاقی
