چنین گفت مردی به ایران شناسی
که می گشت میدان نقش جهان را

که شهری دگر نیست شیرین به کامت
اگر خورده باشی ( گز اصفهان ) را 

  #پروین_اسحاقی

شعر آن باشد که با فکر ظریف 
نظم گردد نکته ها نغز و لطیف

شعر را معنی زبان دانش است
چونکه این گفتار اهل بینش است

شعر نغز از کِلکِ استادِ ادب
غم برد از دل دهد وجد و طرب

شعر شیرین تر بود از قندِ تر
در حلاوت بِه بود از نیشکر

آنچه بینی ز آدم و عالم عیان
از جماد و از نبات اندر جهان

از وحوش و از طیور و دیو و دد
هر چه بیند چشم و گوشت بشنود

می کند مجموع آن را اهل فن
جمع بهرِ اهل دل ، در یک سخن

از گروه شاعرانِ پر هنر
گشته است ایران از آنان مفتخر

سرفراز این ملت از آنان بود
نامشان در دهر جاویدان بود

#پروین_اسحاقی

یک ابر تیره ای بر شد ز دریا
خروشان ، خشمگین و بی مهابا

بخاری ناگهان گسترده گردید
فراز شهر شیراز فرح زا

درخش رعد بود و ناله ی ابر
بناگه قیرگون شد سطح بالا

فرو بارید ناگه آبشاران
که جوشید آب هر سو چشمه آسا

هجوم آورد سیل کوه پیکر
ز کوهستان به سوی دشت و  صحرا

ز خشم باد و موج آب و باران
زمین دیگر نمی شد هیچ پیدا

شتابان تاخت بر هر مرز و  بومی
ز هر بام و دژی می رفت بالا

چنان که از کمینگاه اژدهایی
ببلعد پیش پایش جمله اشیا

هزاران روستا را کرد نابود
که از آنان نمانده هیچ بر جا

به کام خود فرو می برد آنسان
که گنجشکی روَد در کام عنقا

چنان بیداد کرد آن سیل جوشان
که شد چون باتلاقی دشت و صحرا

هم از دشت و دمن بلعید و بِربود
هم از آبادی و مسکن ، هم اشیا

درون خویشتن جا داد آن سیل
هر آن چیزی که باقی بود آنجا

نه تنها سیل زد بر شهر شیراز
که زد بر حومه اش هم بی مهابا

به هر شهری روان گردید این سیل
در آنجا کرد بر پا شور و غوغا

لرستان هم روان شد کف به لب سیل
خروشان همچو موج تند دریا

هر آن چیزی که دید او بر سر راه
فرو بلعید در کام ، اژدر آسا

به هر کوی و خیابانی که آمد
در آن رحلِ اقامت کرد بر پا

فرو پیچید در خود خاکِ ایران
بشد نرم از نهیبش ، کوهِ خارا

خروشید و ز کُهساران روان شد
که تا مٱوا کند در دشت و صحرا

از او هر ناتوان شد ناتوان تر
توان بگرفت از جسمِ توانا

به بار آورد در کشور زیان ها
چه دشوار است جبران ضررها

ولی باشد امید ما به ملّت
که با همبستگی از پیر و برنا

به همنوعان خود یاری رساند
روژین راضی شود از کار آنها

#پروین_اسحاقی