بیا ساقی ای دلبرِ مه لقا
که گل بی جمالت ندارد صفا

بیا ای عقیقِ لبت چون رطب
که فصلِ بهارست و وقتِ طرب

بده ساقیا می که همچون نُصُوح
کنم توبه ، نبوَد مرا عمرِ نوح

مئی ده مرا در جهانِ فراخ
که هموار گردانم این سنگلاخ

از آن می مرا ده که شادم کند
غمِ دل برون از نهادم کند

بیا ساقی ای نرگست شیر گیر
ز آهویِ مستت گرفتی اسیر

مده زان می اَم کآن بود فتنه خیز
به جامم میِ شهد و شکّر بریز

بده می که از سر بَرَد عقل و هوش
که دارم دلی از غمت پُر ز جوش

ز می آبِ انگور نبوَد غرض
مئی خواهم از بهرِ دفعِ مرَض

بیا ساقیا ای تو صاحب کَرَم 
بیا و بکن فارغم از اَلَم 

می اَم ده دمادم ز جامِ گران 
که وارسته گردم من از این جهان

مرا پُر کن ای ساقی از می سبو
که دل شرحِ غم را دهد مو به مو

بیا ساقیا جامِ گلنار ده
به من می ز بهرِ دلِ یار ده

بده می ز مینایِ وحدت دمی
که آرد به دل شادی و خرمی

#پروین_اسحاقی