نفرینیِ غزل های ممنوعه ام
در ایهام کبودِ به اعجاز رسیده
بوی سکوت می دهند
واژه های خاک گرفته
خراش های عمیق یادگاری
بوی درخت /
کوهستان ماه
پس نمی دهدصدایم را

قاب می گیرم فریادم را 
و می آویزم بردروازه های گلویم 

عاصی ترین شاعری هستم
که به کیفر شعر
رسیده است
فرشته ای
که عشق را
از نفس های زمین
دزدیده  است

    #پروین_اسحاقی