شد از من آواره جدا همسفر من
غافل که چه آید ز فراقش به سرمن

او رفت و دل غمزده را همره خود برد
آتش زده با رفتن خود بر جگر من

میگفت جوانمردم و زان دعوی بیجآ
خون است دلِ از همه جا بیخبر من

با اینکه نپیمود رهِ مهر و وفا را
یک لحظه محالست رَوَد از نظر من

بی پرده بر او فاش کنم راز دلم را
 افتاد اگر بر سر کویش گذر من

(پروینم) و پروانه ی آن شمع دل افروز
گیرم که بسوزد شررش بال و پر من

#پروین_اسحاقی