رام توام ،
دام توام ،
خام توام ،
کام تو ،
جام تو ....نام توام ...

 حالا که چنین صید گریز پا
 و سبک بالی را ..
که با همه یاغی گری و گریز پایی اش..
 که سالها از هر بند و هر دامی 
می گریخت..
  صیدت شدم 
صیاد،
خداقوت !...
اما 
چه کنم..
 ازهمانجایی اسیرم
 که گمان نمی کردم ..
دامت راچنان پهنِ پهن کرده بودی 
که هر چه  پریدم نشد..
نصف جهان زیر دامت بود
و  ایمانم 
با دیدن این همه بهشت
 منارجنبان شد و لغزید ..
سُرخوردم ..
بُرخوردم ..
و بند پهن دامت 
پای دلم را گرفت
اسیر شدم ..
چه شکاری کردی
 رستمِ شاهنامه ی عشق ..
 گوری نه..
آهو شکارکردی  ...
حالا
حالا که اسیرت شدم ..
با من چه میکنی صیاد   ؟؟ 
پروانه می شوم برایت..
 با بال پرواز ..
تا در آسمان عشق سبکبال پروازکنم ..
 یا مرا در آتش عشق کباب می کنی ؟ ...
اگر ویار کباب داری 
همه ی من باشد مال تو 
کباب کن ..
پوست بکن ..
 اما .

« هیچ گاه دلم راکباب نکن » 
به دندان نکش
همین یک خواهش 
قبل از عید قربان ...
من ...
همین منِ یاغی که اسیرشده توام ..
حالا برای قربانی شدن آماده ام ..
آ آ آ 
این گلوی من
 و آن هم کارد تیز چشمانت ،،،
ببُر..
تا همه بدانند..
ماننداسماعیل ..
خودم.. 
 قربانی شدن به پیشگاهت راپیشنهاد دادم ...
رام توام ،
صیدتوام
 و....دام توام ...نازنین من

#پروین_اسحاقی

گلویم
عطش ستاره ای ست
که دور از نفس هایت
طعم آسمان را
از یاد برده است
اما
چشمانت را
که می نوشم
در پیاله ای که ماه
به پنجره ی نگاهم تعارف کرده است
مست می شوم

و من
که پیراهن چهار خانه ام را
در میان رقص دریده ام
در می یابم
جهنمی ست
َسقوط من
از بهشت چشمانت

#پروین_اسحاقی

خواست کز شاخه حضرت حوا 
سیب چیند ز بوستان خدا 

چید سیبی و برگرفت به دست 
به دهان برد و چشمها را بست 

لیک چون سوی لعل نوشش بُرد
عطر آن سیب عقل و هوشش برد 

مرغ خاطر شدش جنان پرواز
یادش آمد ز همدمِ دمساز 

داغِ بی بهرِگی ، دهان بستش 
همچنان ، سیب ماند در دستش 

برگرفت و دوان دوان آوَرد
سیب را پیشکِش به "آدم" کرد 

هر دو از دیدن جمال حبیب 
مست گشتند و شد فرامُش  سیب 

"آدم" از شوق ، دست  پیش گرفت 
در کنارش چو جانِ خویش ، گرفت
 
لبِ حوا به زیرِدندان  شد 
لب به دندان گزید و خندان شد 

شده حوا ز شرم گلگونْ چهر 
آدمش در بغل گرفته به مهر
 
خون دویدش به چهر و گلگون شد 
سیب اگر سرخ شد از این خون شد 

شد مقابل به ماه ، روی حبیب 
شده حایل دراین مقابله سیب 

سیب ، روی نگار پوشیده 
پیشتر سیب ، لعل بوسیده

سیب ، بینِ دو لب ، چه چاره کنند؟ 
صبر ، کو؟ تا فقط نظاره کنند؟

لشکر عشق ترکتازی کرد
دوستان را به جنگ راضی کرد 

جنگ برخاست درعیان و ضمیر 
اولین دورِ جنگِ عالمگیر !

خانه دیگر  خراب خانه شده !!!
سیب یک جنگ را بهانه شده !

شوق  بر صبر ، چیره گشت و حبیب 
خواست بردارد از مقابل  سیب

هردو یکدل به دل ، نهیب زدند 
هردو دندان به لعلِ سیب  زدند
 
رفت و رفت از میانه بیمِ هلاک 
لعل ، با لعل ، جفت گشت ، چه باک

زجهان رَسته ، چشمها بسته 
هردو با طعمِ سیب ، دل بسته 

هر دو پابندِ سرنوشت  شدند 
بی خبر رانده از بهشت  شدند
 
چشمِ" آدم '" دراین میان شد باز 
دید بسته است  دیدهُ دمساز 

چشم خود نیز بست و هیچ نگفت 
آری آن دم ، به هیچ ،باید گفت!

پشتِ پا زد به مُلکِ دانایی 
آه ، از سیبِ سُرخِ حوایی !

ای خوش آن لب ،که بسته با لبِ دوست 
این همان رازِسربه مُهر ِمگوست" !

اولین بوسهُ جهان این شد 
بوسه ، با طعمِ سیب، شیرین شد 

#پروین_اسحاقی