.
غزل شماره دو

"این موج بیقرار
          به سامان نمی رسد"

پژمرده در بهار ، نفسِ بی بهار من
حاصل جز این نبود ، ثمرِ انتظار من

گیرم که سنگ را تو ملامت کنی چه سود؟
وقتی شکسته است دل آیینه وار من

این موج بی قرار به سامان نمی رسد
دل را قرار نیست میانِ قرار من

وقتی به صبح باغ گل سرخ پرپر ست
غم پرده می زند به  گلوی هزار من

فکرم جز این نبود که از تو رها شوم
اما ز دست رفت همه ی اختیار من

پلکی زدیم و عمر چه خوب و چه بد گذشت
مکثی نمی کند نفس شب شمار من

یک سو غزال عمر در این دشتِ غفلت ست
یک سو پلنگ عشق ، به قصد شکار من

#پروین_اسحاقی

حیف از گل روی تو که پژمرده شود 
یا آن دل با نشاط افسرده شود

لبخند بزن به زندگی ای گل ناز
تا زنگ غم از آینه ات برده شود

#پروین_اسحاقی

با اینکه رُخم زردتر از پاییز است
شعر و سخنم سرد و ملال انگیز است 

پژمرده تر از برگ خزانم اما
با عشق تو باغ دل من گلزیز است

#پروین_اسحاقی