زیباترینِ شعر ، برای ترانه ای
تصویر ناب ، در غزل عاشقانه ای
ای یادگار فرصت از دست رفته ام
میراثی از گذشته و حال زمانه ای
پرسیده ای ز خویش که بی تو چگونه ام؟
آتش کشیده است به قلبم زبانه ای
کی بی بهانه بود که من عاشقت شدم؟
خود بهترین دلیل ، برای بهانه ای
هرگز به چشمِ فتنه گرت فکر کرده ای؟
آتش بیار معرکه در این میانه ای
بی آب و دانه است قناریّ در قفس
اما هراس نیست ، که تو آب و دانه ای
امشب بیا سراغ مرا از خودت بگیر
زیرا به سمت عشق ، تو تنها نشانه ای
#پروین_اسحاقی
نظرات (۰)