نقد جناب استاد هرمز فرهادی بابادی بر اشعار پروین اسحاقی
ا
با سلام
دوبیتی پیوسته ی سرکار خانم اسحاقی سرشار از احساس و  عاطفه و ذوق شلغرانه است
به چند بار خوانش می ارزد
اما در این اثر شاعر در بلاتکلیفی زمانی دست و پا می زند

شاعر باید تکلیف خود را مشخص کند که در این سروده ی به این زیبایی روایتگر تصاویر است یا اینکه در متن ماجرا قرار دارذ

در دوبیتی مطلع می گوید
کاش آن شب که فرصتم دادند
گفته بودم که دوستش دارم
در اینجا ما با یک شاعر روایتگر سروکار داریم

در دوبیتی پنجم می سراید
بی تو هر شب در اوج تنهایی
کارم افسوس خوردن ست ایتجا
در آنجا ما با شاعری مواجه هستیم که در متن موصوع فرار دارد

به نظر من اگر شاعر تمام افعال را به زمان حال بازگرداند گیرایی اثر زیباتر می شود
به صورت ذیل

شده کارم همین که شب همه شب
تا سحرگه ستاره بشمارم
کاش آن شب که فرصتم دادی
گفته بودم که دوستت دارم
و به همین منوال افعال مخاطبی باشند

از طرفی
در دوبیتی دوم شاعر سروده است
تا سحر مهلتی اگر بدهند
غیر از مخاطب شاعر چه کسی باید مهلت بدهد
پس نیکو این است که بگوید

تا سحر مهلتی اگر باشد یا تا سحر مهلتم اگر بدهی
حرف های تگفته ای دارم

ختم کلام این که بانو اسحاقی شعر مجسم است مشروط بر این که از زیاده گویی بپرهیزد و زمان بیشتری را برای ویرایش و پرداخت شعر در نظر بگیرد

با سپاس
هرمز فرهادی بابادی

کاش

شده کارم همین که شب همه شب 
تا سحرگه ستاره بشمارم 
کاش آن شب که فرصتم دادند 
گفته بودم که " دوستش دارم " 

در دل من نشسته است امشب 
یک غم جانگداز و بیدارم 
تاسحر مهلتم اگر بدهند 
حرف های نگفته ای دارم

او ندارد خبر که در سینه 
دل من مثل بید میلرزد 
اینهمه شور و حال و احساسم
پیش چشمش جوى نمى ارزد 

نزد نا محرمان همان بهتر
سرّ دلدادگان نگردد فاش
جمله دوست دارمت اما
ساده ی ساده گفته میشد کاش

بی تو هر شب در اوج تنهایی
کارم افسوس خوردن است اینجا
با تو هر لحظه عمر جاویدان 
بی تو هر لحظه مردن است اینجا

بسته جانم به جان او اما
از نگاهش غرور می بارد
با زبانی که خوب می فهمم
کاش میگفت دوستم دارد

#پروین_اسحاقی