شب گریه ی بی قرار بارانم من
از داغ گل سرخ پریشانم من

دیری ست کسی سراغی از من نگرفت
چون غنچه اگر سر به گریبانم من

#پروین_اسحاقی

شب
که بر نگاهم
سرمه ی آفتاب می کشد
ماه
در برکه ی چشمم
ماهی می شود
و شهرزاد قصه هایم
هزار و یک خواب می بیند

عمق بیداری ام را
با منقار پلک هایم
اندازه می گیرم

به جستجوی ستاره
برآمده ام
با فانوسی از شبتاب و
گیسوانی
آشفته بر شانه

سایه ام را
در باد می تکانم
و
دستانم را
برای گرفتن ماه
قلاب می کنم

#پروین_اسحاقی

رقص اشک چکیده را مانم
سر به دامان کشیده را مانم

در شب و باد و ریزش باران
کاغذ آب دیده را مانم

قامتم ضربه از تبر خورده ست
قد سرو خمیده را مانم

زخم خورده ز تیغ بهتانم
چون گریبان دریده را مانم

مثل تنهایی قناریها
از قفس نا پریده را مانم

کس نپرسیده شکوه ام از چیست
قصه ی ناشنیده را مانم

کیستم چیستم نمی دانم
حس در خود خزیده را مانم

از بلندای شب گذر کردم 
صبح از ره رسیده را مانم

#پروین_اسحاقی